دانشمندان با بازتنظیم بافت های جوندگان به وضعیت جوانتر، روند پیری را در موش های میانسال و پیر معکوس کردند، پیشرفتی که به گفته آنها ممکن است به روش های بهتری در مقابله با روند پیری بدون عوارض جانبی مانند شکنندگی استخوان، تضعیف عضلات یا سرطان منجر شود.
بر اساس یافته های پژوهش های پیشین، هنگامی که موجودات زنده رو به پیری میگذارند، تکتک سلول های بدنشان ساعتی مولکولی دارد که گذر زمان را ثبت میکند
یافته های پژوهش های پیشین نشان داده است الگوی چینش مواد شیمیایی موسوم به نشانگرهای اپی ژنتیک در دی ان ای سلولهایی که از افراد یا حیوانات مسنتر جدا شده اند با افراد یا حیوانات جوانتر متفاوت است. دانشمندان همچنین پیشتر گزارش کرده بودند که ترکیبی از چهار مولکول اکت۴ (OCT4)، ساکس۲ (SOX2)، کیالاف۴ (KLF4) و سیمیک (CMYC) موسوم به «فاکتورهای یاماناکا» میتوانند نشانگرهای اپی ژنتیک سلولها را به الگوهای اصلی شان بازتنظیم کنند و به گفته پژوهشگران، با این روش سلولهای افراد بالغ به حالت سلولهای بنیادی نامتمایز بازمیگردد.
در این پژوهش، که در نشریه نیچر ایجینگ (NATURE AGEING) منتشر شد، دانشمندان تفاوتهای جوانسازی سلولی در حیوانات سالمی که رو به پیری گذاشته بودند را آزمایش کردند.پژوهشگران موسسه سالک ایالات متحده آمریکا به گروهی از موشها از ۱۵ تا ۲۲ ماهگی معادل حدود ۵۰ تا ۷۰ سالگی در انسان دوزهایی از فاکتورهای یاماناکا اضافه کردند.
گروه دیگر را از ۱۲ تا ۲۲ ماهگی، حدود ۳۵ تا ۷۰ سالگی در انسان، تحت درمان قرار دادند، و گروه سوم در ۲۵ ماهگی، مشابه سن ۸۰ سالگی انسان، به مدت فقط یک ماه فاکتورها را دریافت کردند.
وقتی پژوهشگران علائم عادی کهولت را در حیوانات تحت درمان بررسی کردند، متوجه شدند که از بسیاری جهات شبیه موش های جوان ترند.
به گفته پژوهشگران، نشانگرهای اپی ژنتیک در کلیه ها و پوست حیوانات درمانشده به الگوی مشاهده شده در حیوانات جوانتر شباهت بیشتری داشت. سلولهای پوست حیوانات درمان شده وقتی آسیب میدید، توانایی تکثیر بیشتری داشتند و احتمال ایجاد جای زخم دائمی کمتر بود، در حالی که حیوانات مسنتر معمولا تکثیر سلولی کمتری دارند و جای زخم بیشتر بر پوستشان باقی میماند.
در این پژوهش آمده است مولکول های زیستی خون حیوانات درمان شده نیز تغییرهای عادی مرتبط با فرایند پیری را نشان ندادند.
پرادیپ ردی، از دانشمندان موسسه سالک و نویسنده اصلی این مقاله جدید، در توضیح گفت: «آنچه واقعا میخواستیم اثبات کنیم این بود که استفاده از این روش در بازه زمانی طولانی تر بی خطر است. در واقع، هیچگونه اثر منفی بر سلامت، رفتار یا وزن این حیوانات مشاهده نکردیم.»
پژوهشگران میگویند موش هایی که فاکتورهای یاماناکا را دریافت کردند در مقایسه با موشهای گروه کنترل، دگرگونی در سلولهای خون یا تغییرهای عصب شناختی نداشتند.
این تیم پژوهشی همچنین در هیچ گروهی از حیوانات تحت آزمایش هیچ نوعی از سرطان مشاهده نکردند. به گفته دانشمندان، موشهایی که ۷ یا ۱۰ ماه با فاکتورهای یاماناکا درمان شدند علائمی از جوانی نشان دادند اما این مسئله در مورد موشهایی که فقط یک ماه تحت درمان بودند صادق نبود.
پژوهشگران میگویند وقتی موشها در میانه روند درمان بررسی و آزمایش شدند، آثار هنوز مشهود نبود که نشان میدهد این درمان فقط روند پیری را متوقف نمیکند بلکه در عمل به عقب برمیگرداند.
با وجود این، دانشمندان میگویند به پژوهشهای بیشتری نیاز است تا تفاوت میان این دو مشخص شود.
دانشمندان در حال حاضر مشغول برنامه ریزی برای پژوهش آتی اند تا بررسی کنند ژن ها و مولکول های خاص چگونه در روند درمان بلندمدت با فاکتورهای یاماناکا تغییر میکنند و همچنین شیوه های جدیدی برای انتقال این مولکول ها بیابند.
دانشمندان در این پژوهش نوشتند: «در مجموع، مشاهدات ما نشان میدهد که پروتکل های بازتنظیم محدودی میشود طراحی کرد که در جلوگیری از تغییرهای فیزیولوژیک مرتبط با سن بی خطر و موثر باشند. ما همچنین به این نتیجه رسیده ایم که برنامه های بازتنظیم محدود بلندمدت تر در مقایسه با بازتنظیم کوتاه مدت در به تاخیر انداختن روند پیری فنوتیپ ها موثرترند.»